هلی پورت یا هلی پد چیست؟ انواع آن ها

هلی پد/ هلی‌ پورت‌ ها/ ورتی‌پورت‌ها مناطقی برای فرود و برخاستن هلیکوپتر و تیلتروتور هستند. آنها از زمین های باز و پارکینگ های ساده آماده نشده تا مکان هایی که خدمات هوایی برنامه ریزی شده را پشتیبانی می کنند، با آشیانه ها، سوخت و قابلیت های تعمیر و نگهداری هواپیما را شامل می شود. بیش از 90 درصد امکانات فعلی از نوع ساده تک هواپیما بدون سوخت یا خدمات است.

هلی پد چیست؟

هلی پد یک نقطه یا سکو فرود برای هلیکوپترها و هواپیماهای عمود پرواز می باشد.” در اصل برخلاف معنی لغوی تنها هلی کوپترها نمی توانند از هلی پد استفاده کنند بلکه هواپیماهای عمود پروازی همچون اف 35 نیز می تواند از آن بهره مند بوده و استفاده نمایند.

هلی پد ها برای ساختمان هایی که ارتفاعی بالای 45 داشته باشند باید طراحی و ساخته شوند و این مورد برای این نوع ساختمان ها اجباری تلقی می شود و برای ساختمان هایی با طول کمتر ساخت هلی پد اجباری نبوده و می توانند برای ساخت آن داوطلبانه اقدام نمایند. هلی پد محلی برای نشست و برخاست بالگردها می باشد همچنین نوعی پارکینگ برای آن ها محسوب می شود.

تعیین اندازه سکوی هلی پد – معیارهای ایکائو

تعیین اندازه سکوی هلیکوپتر مطابق با SARP های فعلی ایکائو بر اساس تعدادی از عوامل است، به ویژه بزرگترین بعد کلی هلیکوپتر (D) و طبقه بندی عملکرد عملیات هلیکوپتر.

برای هلیکوپترهای معمولی با یک روتور اصلی، D طول کلی با چرخش روتور اصلی و دم است. SARP های ICAO فرض می کنند که برای هلیپورت های مرتفع، FATO و TLOF تصادفی هستند.

بحث زیر به بالگردهای مرتفعی اشاره دارد که کاربرد اصلی محدوده بالگردهای XE هستند.

اندازه FATO در نظر گرفته شده برای استفاده توسط هلیکوپترهایی که در کلاس عملکرد 1 کار می کنند باید مطابق دستورالعمل پرواز هلیکوپتر (HFM) باشد، با این تفاوت که در صورت عدم وجود مشخصات عرض، عرض نباید کمتر از 1 D از بزرگترین باشد. هلیکوپتری که FATO قرار است به آن خدمت کند.

اندازه FATO در نظر گرفته شده برای استفاده توسط هلیکوپترهایی که در کلاس عملکرد 2 یا 3 کار می کنند باید اندازه و شکل کافی داشته باشد تا محدوده ای را در بر گیرد که در آن بتوان دایره ای با قطر حداقل 1 D از بزرگترین هلیکوپتر ترسیم کرد. از هلیکوپترهایی که FATO برای خدمت در نظر گرفته شده است، بیش از 3175 کیلوگرم یا 0.83 D از بزرگترین هلیکوپتر است، زمانی که MTOM هلیکوپترهایی که FATO در نظر گرفته شده است 3175 کیلوگرم یا کمتر باشد (با توصیه 1 D برای کوچکتر اعمال شود. بالگردها)

FATO توسط یک منطقه ایمنی احاطه شده است که با معیارهای فاصله تعیین شده از جمله داشتن حداقل بعد خارجی 2 بعدی فراتر از FATO گسترش می یابد. تغییر قابل توجهی که در ویرایش سوم ضمیمه 14 معرفی شده است این است که منطقه ایمنی نباید محکم باشد.

به عنوان نمونه ای از کاربرد معیارهای یک سیکورسکی S76 که در کلاس عملکرد 2 کار می کند، FATO باید اندازه کافی برای قرار دادن دایره 16 متری (مقدار S76 D) داشته باشد. S76 PC2 FATO توسط یک منطقه ایمنی با ابعاد خارجی 32 متر (2 بعدی) احاطه شده است.

Bell 412EP دارای مقدار D 1`7.1 متر و حداقل اندازه FATO 22.9 متر در 26.5 متر است، همانطور که در دفترچه راهنمای پرواز برای عملیات در کلاس عملکرد 1 از یک سکوی هلی‌بالی مرتفع با ارتفاع سقوط مجاور محدود شده است. این FATO توسط یک منطقه ایمنی (غیر جامد) احاطه خواهد شد که حداقل ابعاد خارجی آن 34.2 متر (2D) در 35.05 متر (26.5m + 0.5D) خواهد بود.

اندازه های یک فرودگاه هلی پد /تاسیسات بندرگاه معمولی چیست؟

همه استانداردهای بین المللی دارای الزامات فضایی (هم در زمین و هم در هوا) برای یک منطقه بدون مانع برای فرود و بلند شدن هواپیما هستند. استانداردهای اندازه‌های ناحیه فرود (هلی پد) معمولاً بر اساس اندازه ردپای ارابه فرود هواپیما یا قطر روتور است.

نواحی خالی از موانع اطراف ناحیه تاچ داون معمولاً با ضریب طول کلی هواپیما یا اندازه سیستم روتور تعیین می شود. آنها می توانند از یک منطقه باز64x 64 برای یک هلیکوپتر کوچک دو نفره تا 109′ * 109′ برای یک هلیکوپتر دو موتوره متوسط ​​و تا چندین هکتار برای امکاناتی که چندین هواپیما را خدمت می کنند متفاوت باشند.

الزامات شیب نزدیک برای حداقل یک مسیر و مسیر خروج برای دسترسی به تسهیلات وجود دارد. این استانداردهای فضای هوایی عموماً بر اساس اندازه بزرگترین هواپیمای مورد استفاده از تأسیسات است.

انواع مختلف هلی پورت/ورتیپورت چیست؟

نوع هلیپورت/ورتیپورت با استفاده از آن تعیین می شود. معمولی ترین:

A. خصوصی (همچنین به عنوان امکانات PPR مورد نیاز مجوز قبلی نیز شناخته می شود) دقیقاً متعلق به خصوصی هستند و اداره می شوند. برای فرود در آنجا به اجازه نیاز دارید. آنها به صورت خصوصی تأمین مالی می شوند، در دارایی خصوصی/شرکتی واقع شده اند و برای عموم آزاد نیستند. اینها اکثریت امکانات موجود را تشکیل می دهند.

B. امکانات هوانوردی عمومی (GA) برای عموم هوانوردی آزاد است و اکثریت آنها هزینه فرود یا سایر هزینه ها را دریافت می کنند. آنها ممکن است ترکیبی از املاک خصوصی و دولتی باشند. اگر این مکان توسط برنامه بهبود فرودگاه (AIP) اداره هوانوردی فدرال (FAA) تامین مالی شده باشد، این تسهیلات باید برای استفاده عمومی باشد و متعهد به فعالیت برای مدت زمان مشخصی باشد.

امکانات GA ممکن است از یک بالگرد تک کشتی تا یک مکان پیچیده طراحی شده برای tiltrotors با مکان‌های پارکینگ متعدد و پیوندهای چندوجهی به سیستم‌های ریلی سبک یا سنگین، کشتی‌ها، بزرگراه‌ها و فرودگاه‌ها متفاوت باشد. بسیاری از مکان ها بخشی از یک هاب و سیستم پره ای از بالگردها را تشکیل می دهند که به عنوان تغذیه کننده از شهرهای بزرگ به فرودگاه ها، حومه به مناطق شهری، و مرکز شهر به مکان های مرکز شهر عمل می کنند.

C. تأسیسات حمل و نقل عمومی یا تحت کنترل هستند و برای جا دادن هلیکوپترهای بزرگتر و هواپیماهای tiltrotor و افزایش تعداد مسافران طراحی شده اند. بالگردهای حمل و نقل عموماً شامل ملاحظات بین وجهی، مناطق انتظار مسافر و تهیه بلیط و مقرراتی برای امنیت بالا مرتبط با اتصال مستقیم هلیکوپترها به شرکت های هواپیمایی بزرگ در فرودگاه ها می شود. آنها را به عنوان یک فرودگاه هلیکوپتر در نظر بگیرید.

D. امکانات بیمارستانی عموماً در محوطه یا نزدیک محوطه بیمارستان قرار دارند و می توانند در سطح زمین، مرتفع یا روی پشت بام باشند. علاوه بر تامین عادی الزامات عملیاتی هلی پورت / ورتیپورت، ملاحظات رسیدگی و مراقبت از بیمار در طراحی تسهیلات بسیار مهم است.

نزدیکی به نواحی تروما/اورژانس یا نقاط تخلیه و تحویل آمبولانس باید در نظر گرفته شود. دسترسی در بسیاری از بیمارستان ها به خدمات اورژانس یا هلیکوپترهای تخلیه پزشکی (Medevac) محدود شده است.

E. امکانات استفاده رسمی برای ادارات پلیس، آتش نشانی و کلانتر، و همچنین سازمان های دولتی فدرال، ایالتی و محلی است. معمولاً برای فرود هواپیماهایی غیر از مهمانان رسمی خود یا دعوت شده در این مکان ها، مجوز ویژه لازم است.

F. سایت های فوریت های پزشکی، هر منطقه آزاد و باز مناسبی است که در نزدیکی یا در محل حادثه، اورژانس پزشکی یا فاجعه باشد که معیارهای تعیین شده توسط شرکت مدواک و خلبان هواپیما را برآورده کند. در حالی که اینها ممکن است یک سیستم از پیش برنامه ریزی شده از سایت ها در امتداد بزرگراه ها باشند.

مانند مناطق استراحت یا مناطق تفریحی، آنها برای مواردی غیر از استفاده اضطراری نجات دهنده طراحی نشده اند. این سایت‌ها، به دلیل ماهیت کاربری‌شان، معمولاً تحت بازبینی و نظارت قانونی رسمی نیستند.

G. تسهیلات تخلیه اضطراری برای استفاده در مواقع اضطراری، برای تسهیل رساندن پرسنل اضطراری به پشت بام و خارج کردن ساکنان ساختمان در نظر گرفته شده است. قوانین ساختمانی محلی ممکن است نیاز به ساختمان هایی داشته باشند که بیش از ارتفاع از پیش تعیین شده هستند تا سقفی با اندازه و استحکام کافی برای فرود هلیکوپتر فراهم کنند.

برخی از مالکان ساختمان ها بالگردهای خصوصی در ساختمان های خود ساخته اند که هم نیازهای مسافرتی ساکنان ساختمان را تامین می کند و هم الزامات تخلیه را برآورده می کند.

از چه موادی برای ساخت هلی پورت/ورتیپورت استفاده می شود؟

متداول ترین مواد هلیپورت برای سایت های سطح زمین، چمن یا چمن تکمیل شده است (سنگفرش های چمن، PSP، شن مخلوط، صدف، مرجان). برای مکان های دقیق تر یا برای سازه های مرتفع، آسفالت و بتن، بتن و فولاد، آلومینیوم، چوب و کامپوزیت ها ممکن است استفاده شود. کامپوزیت ها شامل فایبرگلاس، کولار، کربن و الیاف متعدد دیگر هستند که با هم اپوکسی شده و به اعضای ساختاری با استحکام بالا تبدیل شده اند.

مزایا و معایب این مصالح ساختمانی با هلی پورت چیست؟

•  سیمان

سیمان کم‌هزینه‌ترین، بادوام‌ترین، غیر قابل احتراق است، ارتعاش را ایجاد می‌کند، به راحتی تعمیر می‌شود، می‌تواند در صورت نیاز بازسازی شود و دارای حداقل انحراف است. با این حال، سنگین، غیر قابل حمل و مقاوم سازی آن با سیستم های یخ زدایی و ضد یخ سخت است.

• آلومینیوم

آلومینیوم سبک وزن است، به راحتی برای نصب قابل حمل است، برای جابجایی پد مناسب است، به راحتی با تجهیزات یخ زدایی سازگار است، در برابر آب و هوا مقاوم است و عملاً مقاوم در برابر تعمیر و نگهداری است. با این حال، گرانتر از سیمان است، رطوبت کمتری دارد و در اکثر آتش سوزی های ناشی از سوخت ذوب می شود.

•  کامپوزیت

لنت های کامپوزیت سبک ترین در صنعت هستند. آنها قوی، قابل حمل، عایق طبیعی و ضد شعله هستند. با این حال، آنها گران ترین هستند و تامین کنندگان بسیار کمی وجود دارد.